| Komandant Agim Ramadani në Betejën e Koshares! |
| Publikuar më 27 janar, 2012 në orën 20:35 ( ) |
Histori | |
|
|
|
Në Luftën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës isha një ushtar i lirisë, në Kosovë, pa kërkuar kurrë asgjë nga Kosova.
Jetoj në Arbanë të Prizrenit, ndërsa punoj i mërguar në Gjermani.
Në mëngjesin e hershëm të 9 prillit 1999, me Urdhër të Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së filloi sulmi në kufirin shqiptaro - shqiptar në Koshare. Më sa më kujtohet aso kohe komandanti ynë Agim Ramadani na kishte informuar se, Njësitet e “Kobrave” ishin në detyra të ndryshme në thellësi të luftimeve duke i arritur efektet e neutralizimit dhe të dominimit kundër armikut.
Njëra nga detyrat e misionit të njësisë së “Kobrave” ishte edhe pozicioni i Piramidës C II- 10, drejtimi i përroit që quhet edhe si Gryka e Botushës dhe caku marrja e Kazermës Ushtarake të Koshares, ku bora afërsisht ishte mbi një meter, nën këto kushte të rënda atmosferike, me urdhërin e komandantit Agim Ramadani, ne marshonim përpara drejt pozicioneve serbe. Shumica e ushtarëve u vunë në pozicione në gadishmëri të lartë luftarake. Kjo ishte dita e tretë e luftimeve me forcat ushtarake serbo-malazeze si dhe mercenarëve rusë dhe sllavo-ortodokës të atyre shteteve që po e ndihmonin Serbinë kundër luftës çlirimtare që po bënin shqiptarët dhe aleatët tanë SHBA-ja dhe Europa.
Sa mbaj mend, më 11 prill 1999 afërsisht rreth ores 9,00 të mëngjesit komandanti Agim Ramadani zgjodhi disa ushtarë dhe në mesin e tyre isha edhe unë Besim Kelmendi, dhe më duket se ishim afërsisht 20 ushtarë. Detyra jonë ishte që t'i sulmojmë pozicionet e artilerisë serbe që ishin përpos nesh, komandant Agim Ramadani i printe njësisë së “Kobrave”, respektivisht me ushtarët më besnikë të tij marshonte në drejtim të Zhareve dhe Oplazit, një vend malor ku dolëm në një rrugë e cila ishte mjaft e gjërë. Komandant Agimi na radhiti njërin pas tjetrit me një distancë largësi 10 – 15 metrash, me udhëzime të qarta se si duhej vepruar kur të ndeshemi me armikun. Më pastaj e lëshuam rrugën dhe hymë përsëri në Mal me gishtin tek këmbëza e armës duke pritur kur të ipej urdhëri për zjarr kundër pozicioneve te armikut. Sapo kishim arritur në këtë pozicion luftimi, dëgjuam krisma armesh nga pozicionet ku ndodhej komandat Luani me bashkëluftëtarët e tij. Pas pak komandant Luani nëpërmjet radiolidhjes njoftoi komandantin Agim se ushtria serbe po na sulmonte. Ne nuk u ndeshem ball per ball me ta, por morëm drejtimin në krahun e djathtë ku komandanti gjashtë ushtarë i ndau nga ne, për t'i vendosur prapa armikut, kur këta të iknin nga armët e zjarrta të UÇK-së të binin në prita, tek e dëgjonim të thoshte se nuk e dinë të gjorët armiq se çfarë ka për t'i gjetur. Ne posa iu afruam pozicioneve serbe hapëm zjarr në drejtim të armikut, duke lënë të vrarë e të plagosur nga ana e tyre. Gjatë luftimeve për një kohë të shkurtër nuk e kam parë komandant Agimin, sepse ai lëvizte nga një pozicion tek tjetri, që t'u jepte forcë e moral bashkëluftëtarëve të tij në këtë betej të përgjakshme me armikun. Kjo lëvizje e komandantit ishte me rrezikshmëri të lartë, sepse luftimet ishin sa të ashpra, po aq edhe të afërta me armikun, prej nji distance më afër se 30 metra. Ne kishim përparuar në luftime se ishim në pozicione mjaft të volitshme në krahasim me ato që kishin ushtarët serbo-malazezë. Më saktësisht unë isha i pozicionuar prapa një lisi dhe pranë tij ishte nji gropë mbushur më borë, kurse të tjerët ishin të pozicionuar prapa pishave paksa të vogla por që mbulonin maskimin e ushtarëve tanë prej degëve të pishave.
Gjatë kohës së luftimeve befas pashë dy persona tek ecnin me një largësi afërsisht prej 30 metrash nga njeri-tjetri me një ngadalësi. Ata ecnin përgjatë vijës frontale, njeri nga ata të dy që rrinte prapa ishte komandant Agimi. Pranë meje kaloi ushtari ku hapsira ishte e dukshme, pra nuk e mbulonin pishat, dhe aty afër ushtari serb e ka pare bashkëluftëtarin tonë, por nuk ka shtënë në të se është frikësuar me e zbulu pozicionin e tij. Ushtari serb kishte marrë nga pozicioni i tij në shënjestër hapsirën duke menduar se ushtari tjeter i UÇK-së do të kalonte aty pari. Por ja sa kalon komandant Agimi aty në afërsi 6 - 7 metra më pyeti se a isha mire, mire jam iu përgjigja. Ai veç ishte futur në vendin ku nuk kishte pisha, në atë moment u dëgjua një krismë nga pozicioni serb dhe e goditi plumbi i armikut në pjesën e epërme të trupit. Ra ngadalë në shpinë mbi tokën shqiptare të përgjakur nëpër shekuj. deshi të kthehej nga unë, por nuk mundi dhe u kthye nga ana e djathtë dhe nuk lëvizi më.
Moment tepër i dhimbshëm për mua, por teper krenar qe kisha një komandant të tillë, që po shkonte drejtë përjetësisë, në altarin e lirisë.
Mu duk se isha i vetmi që pashë rënien heroike të komandantit, por papritmas një ushtar yni e tërhoqi trupin e komandantit në pozicionin e tij. Unë në ato momente e lëshova pozicionin tim dhe vazhdova të shtij me armën time në drejtim të armikut por dyshoj që të kem patur sukses, ta kem vrarë atë ushtar apo oficer serb që vrau komandant Agimin. Ushtarët tanë vazhduan përpara për t'u bashkangjitur pozicioneve të komandant Luanit. Nga breshëritë e dendura të armëve nga armiku mu desht të tërhiqesha në drejtim të ushtarit që kishte tërhequr ne pozicionin e tij komandant Agimin. Kur u takova me të ai e kishte futur në thes, thasë që ne i përdornim për të fjetur. Aty më erdhi në ndihmë edhe Aziz Emrushi nga Pjetërshtica e Shtimjes, Bashkimi e Luta nga Malisheva. Pas disa orë luftimesh forcat serbe u tërhoqën në panik dhe me humbje të konsiderueshme në njerëz.
Po këtë ditë në luftime të përgjakshme në betejen ku zhvillohej tek krahu luftarak i komandant Luanit, ranë në altarin e lirisë edhe Harun Beka nga Mitrovica dhe Rrhahman Tafa nga Carraleva, dëshmorë këta që i kisha njohur gjatë luftës çlirimtare.
Më pastaj erdhën luftëtarë të tjerë e vumë në vigë heroin, Komandantin tonë të lavdishëm Agim Ramadanin. Detyrën ushtarake e realizuam me sukses të jashtëzakonshëm në paraditen e hershme të ditës së tretë të luftimeve, më saktësisht më 11 prill 1999, duke u sinkronizuar sulmet në kombinim me eprorët Agim Ramadanin, Skënder Hasangjekajn e Hysen Berishën nga batalioni i parë i këmbësorisë, elita e njësisë së “Deltave”, njësia e PU-së dhe mbështetja e njësive të artilerisë. Në të tilla relacione luftarake rezulton edhe marrja dhe futja nën kontroll e kazermës ushtarake të Koshares.
Kjo ditë ka qenë dita më e kobshme për mua dhe për të gjithë ata që e njohën për së gjalli komandant Agimin. Të gjithë bashkëluftëtarët e brigadës pothuajse nuk dëshironin të besonin për rënien e tij, sepse figura e Agim Ramadanit prej karakterit strategjik ushtarak, artistik, poetik, intelektual etj, bënin të mos besohej në vdekjen e tij.
Mirëpo, kështu edhe ndodhi, sepse komandant “Katana” nuk vdiq, por u flijua dhe u shndërrua në përjetësi-pavdekësi, duke e dëshmuar se si duhet të luftohet dhe flijohet për lirinë e atdheut.
Edhe pas kalimit në përjetësi të Komandantit të njësisë së “Kobrave” tani Hero Agim Ramadani”, njësia e “Kobrave” vazhdoi rrugën e komandantit të tyre në misionin për operacione speciale, duke e shndërruar dhembjen në krenari, ngushëllimin në trimëri dhe amanetin në sakrificë të mëtutjeshme, duke numëruar plumba dhe predha kundër armikut në emër të Komandant Agim Ramadanit.
Në gjithçka që u deklarua më lartë për figurën e heroit tonë kombëtar Agim Ramadani, para së gjithash, ndihem krenar si luftëtar i lirisë që pata rastin ta njoh paraprakisht dhe ta rinjohim nëpër flakët e betejës në Rrasë të Koshares, andaj personalisht ndihem shumë i vogël për ta përshkruar veprën e madhe të Agim Ramadanit.
Prandaj në këtë luftë kundër pushtuesit të egër serb, shumë vite para luftës çlirimtare çetnikët serbë e vranë gjatë kohës sa shërbente dhunshëm në Armatën jugosllave në Paraqin villain tim Aziz Kelmendin.
Më sa u deklarova më lartë me përgjegjësi morale kombëtare kam thënë të vërtetën për rënien heroike te Komandant Agim Ramadanit.
Këtë deklaratë e jap për opinionin mbarëshqiptar se kjo është e vërteta mbi heroizmin e komandantit, se ai ra ne betejën e Kosharës nga plumbi i armikut.
Andaj zërat që përhapin shpifje e dyshime të pa baza, kinse Agimi u vra nga mbrenda radhëve të UÇK-së, janë zëra kukuvajkash që nëpër shekuj kanë dizinformuar shqiptarët dhe kanë futur dyshime pothuaj se në çdo hero e dëshmor të kombit shqiptar…
Këto zëra kukuvajkash të marrosura i shërbyen dhe i shërbejnë gjithnjë armikut të egër sllavo-serb.
Lavdi veprës jetës dhe rënies heroike të komandantit Agim Ramadani!
Besim Kelmendi
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
| Vlerësimi juaj për lajmin |
 |
|
|
|
|
| I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
| Është vlerësuar nga 115 vizitorë |
| Lexuar:
9,021 herë
|
|
|
|
|
|
|
